در یک صبح گرم تابستانی

                     که سرشار بودم از گرمای شرجی جنوب

چشمم چون اشک زلال عشاق

                               عاشقانه میبارید
که

          در اتش نگاه تو سوختم

                               و امروز تابستانی دیگر است

که می بارد

                و من در اشتیاق یافتن

دوباره تو

           عاشقانه میگریم

عاشقانه میگریم

           عاشقانه .....................

بین خودمان بماند داشتم به تو فکر میکردم و به نشانه های ساده برای اثبات علاقه .

راستی آیا همین نشانه های ساده روزمره برای نشان دادن علاقه کافی نیست ؟

اما میدانم به هیچ نشانه ای دیگر نمی شود اعتماد کرد .

اکنون میتوانم مانند دخترکی هفت ساله

بنویسم : آب ..... و غرق شوم بی آنکه دست و پایی بزنم .

می توانم بنویسم : باد ..... و پرواز کنم بی آنکه هراسی از سقوط داشته باشم .

می توانم بنویسم : درخت ..... و سبز شوم بی هیچ درنگی .

می توانم تو را بنوسیم : و بعد به آرامی ببوسمت بدون آنکه کسی ببیند .

میتوانم بنوسیم : مرگ و بمیرم ...

به همین سادگی!
 

دلم گرفته از این روزهای تکراری                                    چرا نگاه تو دیگر نمیکند کاری؟

منم که لحظه ای از یاد تو نمیکاهم                                    تویی که جانب مرا نگه نمیداری

تویی که بر حذری از من و منم که فقط                               دلم خوش است به امید دیدنت باری

دوباره غروب آفتاب است و دیگر بار                                    من و ریاضت شب تا سبیده بیداریم

اگر تو هم نشتابی به یاریم چه کنم؟                              در این زمانه که یاری نمیکند یاری

بدان که قانعم آری به یک سلام از تو                                   که برایم مشکل است خدانگهدار